Ve işte bitti.. Bugün 28 Aralık Çarşamba. Bir başka deyişle bugün geçmişe dair herşeyi sildiğim, bitirdiğim gün. Zamanında çok sevmeme rağmen sırf başka biriyle yakınlaştı, samimi şeyler yaşadı diye ayrıldığım ve beş aydır yine çok sevmeme rağmen (herşeye rağmen) kendime sindiremediğim, yediremediğim, o yaptıkları yüzünden suratına bakmadığım kızı bitirdiğim gün bugün. Bugün arkadaşımın da verdiği gazla "sosyal paylaşım sitesi" facebook'unun şifresini kırıp sevgilisiyle yazışmalarını gördüğüm gün. Evet kaynar sular başımdan aşağı döküldü. Evet görünce çöktüm, dünya başıma yıkıldı. Ama bugün anladım eğriyi doğruyu, yapmam gerekeni, geçmişe sırtımı dönmem gerektiğini.. Bugün anladım "her ne kadar kendi kendime olsa da" hala onu sevip onu beklememem gerektiğini. Şubat 2008 de başlayan aşk görünümlü bir masalın aslında 2011'in ağustos'unda bittiğini ben bugün anladım..bugün anlayabildim.
Meğer ben kabataslak olan değişimlerini biliyormuşum. Meğer benimle iken olmayıp da bensizken olan değişimler Iceberg'in sadece görünen yüzüymüş. Meğer yıllardır sevdiğim o kızı görmek istediğim gibi görmüşüm. Tanıyıp sevdiğim kız, yaz aylarında tartışıp resti çekmemin ardından kendini başkalarının kollarına atan o tanıyıp sevdiğim kız bu değildi. Ben böyle bir kız tanımamıştım. Ya insanları tanıyamıyorum ya da insanlar iyi bir birey olmaktan kötülüğe çok çabuk geçişler yapıyorlar.
Dört sene boyunca kurulan hayaller, söylenen sözler, yaşanan aşklar ve tüm yaşanmışlıkları artık başkasıyla yaşıyordu ve ben bunu bugün kendi hesabına girip oğrendim. Allah bana bunu görmemi nasip ettiği için çok sevinçliyim aslında çünkü aksi takdirde ben salak gibi hala onu takip ediyor ondan gelen haberleri dinliyor ve onun attığı mesajlara cevap veriyor olacaktım. Gerçekliğin dışında kalmış sahte bir hayal ile daha belki de kac ayımı yakacaktım. Hata yapmışım ama insanız hepimiz. Hata yapmadan doğruyu yanlışı ayırt edemeyiz.
Geçenlerde aynı mekanda olduğumuzu söylemek için mesaj atmıştı. Ben kiminle gittiginden habersiz bana anlattığı "gözlerim seni aradi. Etrafıma bakındım" mesajlarını okuyordum. Hiçbirşeyden haberim yoktu ve bu tesadüfün üzerine konuşuyorduk. "İyi ki karşılaşmamışız" dedim ona olup bitenden habersiz ama içime birşeyler doğmuşçasına. Şimdi ise geldiğim nokta ne nefret ne sevgi ne kızgınlık ne üzüntü ne de hayatımda, kalbimde bir yer.
Bu kadar olaylardan yaşananlardan sonra tek denilecek bir şey var ise ben demek ki insandan anlamıyormuşum.
Yukardaki metne göre yorumum şekillendi, onu peşinen belirteyim; Çok soru sormuşsun kendine, çok ölçmüş tartmışsın. pek bir sonuca da varamamış görünüyorsun. varman da mümkün degil sanırım. Ama şunu da hatırlamalısın; insanlar açgözlü, doyumsuz yaratıklardır. Her zaman daha iyisini, daha mükkemelini ararlar, daha fazlasını isterler. Hem maddi hemde manevi manada egosentriktirler. Yazdıklarım %100 genel geçer saptamalar olmasa da çogunlukla insanlar böyle oluyor malesef.
YanıtlaSil